بیماری پوستی به دسته‌های مختلفی تقسیم میشوند و می‌توانند به علل گوناگونی مانند عفونت‌ها، آلرژی‌ها، مشکلات سیستم ایمنی، یا عوامل محیطی ایجاد شوند. در زیر به برخی از انواع شایع بیماری پوستی اشاره می‌کنم:
عفونت‌های پوستی
باکتریایی:
سلولیت:
عفونت باکتریایی عمقی که معمولاً توسط باکتری‌های استرپتوکوک و استافیلوکوک ایجاد میشود.
جوش‌ها و آبسه‌ها: معمولاً توسط باکتری استافیلوکوک ایجاد میشوند و باعث ایجاد برجستگی‌های چرکی میشوند.
ویروسی:
هرپس سیمپلکس: عفونت ویروسی که باعث ایجاد تاول‌های دردناک در ناحیه دهان یا دستگاه تناسلی میشود.
زگیل‌ها: توسط ویروس پاپیلوم انسانی (HPV) ایجاد میشوند و معمولاً بر روی دست‌ها، پاها یا ناحیه تناسلی ظاهر میشوند.
قارچی:
کچلی: عفونت قارچی پوست و ناخن که می‌تواند باعث قرمزی، خارش و پوست‌ریزی شود.
عفونت‌های کاندیدایی: معمولاً در مناطق مرطوب بدن مانند ناحیه تناسلی یا زیر بغل رخ می‌دهد.
انگلی:
گال: عفونت ناشی از هیره‌هایی که زیر پوست می‌خزند و باعث خارش شدید میشوند.
لیشمانیازیس: توسط انگل لیشمانیا ایجاد میشود و باعث ایجاد زخم‌های پوستی میشود.
التهاب‌های پوستی
اگزما (درماتیت آتوپیک): التهاب مزمن پوست که باعث خارش، قرمزی و خشکی میشود.
درماتیت تماسی: التهاب پوست به دلیل تماس با مواد تحریک‌کننده یا آلرژن‌ها.
پسوریازیس: بیماری مزمن خودایمنی که باعث افزایش سرعت رشد سلول‌های پوست میشود و لکه‌های قرمز و پوسته‌پوسته‌ای ایجاد می‌کند.
بیماری‌های خودایمنی
لوپوس اریتماتوس سیستمیک: می‌تواند باعث علائم پوستی مانند بثورات پروانه‌ای شکل روی صورت شود.
اسکلرودرمی: باعث سفت شدن و ضخیم شدن پوست میشود.
بیماری‌های ناشی از مشکلات غدد چربی
آکنه: التهاب فولیکول‌های مو و غدد چربی که باعث ایجاد جوش‌های قرمز و برجسته میشود.
درماتیت سبورئیک: التهاب مزمن که باعث پوسته‌پوسته شدن و قرمزی در نواحی چرب پوست مانند پوست سر، صورت و سینه میشود.
بیماری پوستی ناشی از عوامل محیطی
آفتاب‌سوختگی: آسیب به پوست ناشی از تابش اشعه ماوراء بنفش (UV) خورشید.
سرطان پوست: مانند ملانوما، کارسینوم سلول بازال و کارسینوم سلول سنگفرشی.
اختلالات ژنتیکی
ایکتیوز:گروهی از بیماری‌های ژنتیکی که باعث خشکی شدید و پوسته‌پوسته شدن پوست میشوند.
اپیدرمولیز بولوزا: بیماری نادر ژنتیکی که باعث شکنندگی شدید پوست و ایجاد تاول‌های دردناک میشود.
این فهرست شامل برخی از انواع رایج بیماری پوستی است. هر کدام از این بیماری‌ها ممکن است نیاز به درمان خاص و مراقبت پزشکی داشته باشند. در صورت مشاهده علائم نگران‌کننده پوستی، مشاوره با یک متخصص پوست توصیه میشود.
فهرست موضوعات
کدام بیماری پوستی دچار عفونت میشوند
بسیاری از بیماری‌های پوستی می‌توانند به عفونت منجر شوند یا با عفونت همراه باشند. در زیر به برخی از بیماری پوستی که می‌توانند دچار عفونت شوند اشاره می‌کنم:
آکنه (جوش)
آکنه یک بیماری شایع پوستی است که در اثر انسداد فولیکول‌های مو و غدد چربی ایجاد میشود. این انسدادها می‌توانند عفونی شوند و منجر به بروز جوش‌های قرمز و ملتهب شوند. باکتری Propionibacterium acnes معمولاً مسئول این عفونت‌ها است.
درماتیت (اگزما)
درماتیت، به ویژه درماتیت آتوپیک، می‌تواند باعث خارش شدید و خشکی پوست شود. خارش و خراشیدن مکرر می‌تواند باعث شکسته شدن پوست و ورود باکتری‌ها و میکروب‌ها به داخل پوست شود، که منجر به عفونت ثانویه میشود.
پسوریازیس
پسوریازیس یک بیماری پوستی خودایمنی است که باعث ایجاد لکه‌های ضخیم و پوسته‌پوسته میشود. در مواردی که پوست ترک می‌خورد یا آسیب می‌بیند، خطر عفونت‌های باکتریایی و قارچی افزایش می‌یابد.
زخم‌های ناشی از گزش حشرات
گزش حشرات می‌تواند باعث خارش و خراشیدن پوست شود. خارش مکرر می‌تواند پوست را مستعد عفونت‌های باکتریایی کند.
زخم بستر (زخم فشاری)
زخم بستر در اثر فشار مداوم بر روی یک ناحیه از بدن ایجاد میشود و می‌تواند به سرعت عفونی شود، به ویژه در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند یا مراقبت مناسب از زخم‌ها انجام نمی‌دهند.
عفونت‌های قارچی
عفونت‌های قارچی مانند کچلی و پای ورزشکار (تینیا پدیس) می‌توانند باعث خارش و ترک خوردن پوست شوند. این ترک‌ها می‌توانند محل ورود باکتری‌ها و عفونت‌های ثانویه باشند.
هرپس سیمپلکس
ویروس هرپس سیمپلکس می‌تواند باعث ایجاد تاول‌های دردناک در ناحیه دهان یا دستگاه تناسلی شود. این تاول‌ها می‌توانند عفونی شوند، به خصوص اگر ترکیده و باز شوند.
آبله‌مرغان و زونا
هر دو بیماری ویروسی می‌توانند باعث ایجاد تاول‌های خارش‌دار شوند. خاراندن این تاول‌ها می‌تواند منجر به عفونت‌های باکتریایی ثانویه شود.
زخم‌های جراحی
زخم‌های جراحی که به خوبی مراقبت نمی‌شوند یا در معرض عوامل عفونی قرار دارند، می‌توانند دچار عفونت شوند. این عفونت‌ها می‌توانند باعث تاخیر در بهبود زخم و عوارض جدی‌تر شوند.
پیشگیری و درمان
برای پیشگیری از عفونت در بیماری پوستی، موارد زیر را رعایت کنید:
حفظ بهداشت: شستشوی منظم و استفاده از صابون‌های ملایم.
اجتناب از خراشیدن: جلوگیری از خراشیدن پوست برای کاهش خطر عفونت.
استفاده از پانسمان مناسب: پانسمان زخم‌ها برای محافظت از آن‌ها در برابر آلودگی.
مراقبت پزشکی: مشاوره با پزشک و استفاده از داروهای ضدعفونی و آنتی‌بیوتیک‌ها در صورت نیاز.
در صورت مشاهده علائم عفونت مانند قرمزی، تورم، گرما، درد شدید یا ترشح غیرطبیعی از زخم‌ها، باید فوراً به پزشک مراجعه کنید.
چه افرادی دچار بیماری پوستی میشوند
بیماری پوستی می‌توانند افراد را در همه سنین و از همه گروه‌های جمعیتی تحت تأثیر قرار دهند. با این حال، برخی عوامل خطر و شرایط خاص می‌توانند احتمال ابتلا به بیماری پوستی را افزایش دهند. در زیر به برخی از این عوامل اشاره می‌کنم:
کودکان و نوزادان
درماتیت آتوپیک (اگزما):این بیماری شایع در کودکان است و معمولاً در نوزادان و کودکان خردسال دیده میشود.
آبله‌مرغان:یک بیماری ویروسی است که بیشتر در کودکان شایع است.
نوجوانان و جوانان
آکنه: به دلیل تغییرات هورمونی در دوران بلوغ، نوجوانان و جوانان بیشتر مستعد آکنه هستند.
قارچ‌های پوستی: مانند پای ورزشکار (تینیا پدیس) که در افراد فعال و ورزشکار شایع‌تر است.
افراد مسن
زونا: بیماری ویروسی که بیشتر در افراد بالای 50 سال دیده میشود.
زخم‌های بستر: افراد مسن با تحرک کم بیشتر در معرض زخم‌های بستر هستند.
افراد با سیستم ایمنی ضعیف
عفونت‌های قارچی و باکتریایی: افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، مانند کسانی که تحت درمان‌های سرطان، مبتلا به HIV/AIDS یا دیابت هستند، بیشتر مستعد عفونت‌های پوستی هستند.
هرپس سیمپلکس: این ویروس می‌تواند در افراد با سیستم ایمنی ضعیف به شدت بیشتر و با تکرار بیشتری رخ دهد.
افرادی که در معرض آلرژن‌ها و مواد شیمیایی هستند
درماتیت تماسی: افرادی که به طور مکرر با مواد شیمیایی، مواد شوینده، فلزات خاص یا دیگر آلرژن‌ها در تماس هستند، بیشتر در معرض درماتیت تماسی قرار دارند.
افراد با تاریخچه خانوادگی بیماری پوستی
پسوریازیس و درماتیت آتوپیک: این بیماری‌ها می‌توانند در خانواده‌ها شیوع بیشتری داشته باشند و سابقه خانوادگی یکی از عوامل خطر برای ابتلا به این بیماری‌ها است.
افرادی که به طور مکرر در معرض نور خورشید قرار دارند
آفتاب‌سوختگی و سرطان پوست: افرادی که به مدت طولانی در معرض اشعه ماوراء بنفش (UV) قرار دارند، بیشتر در معرض آسیب‌های پوستی و سرطان پوست هستند.
افراد با سبک زندگی خاص
ورزشکاران: مستعد ابتلا به قارچ‌های پوستی مانند پای ورزشکار.
افرادی که تتو می‌کنند: ممکن است در معرض عفونت‌های پوستی و واکنش‌های آلرژیک قرار گیرند.
مراقبت و پیشگیری
برای کاهش خطر ابتلا به بیماری پوستی، افراد می‌توانند از روش‌های زیر استفاده کنند:
حفظ بهداشت شخصی: شستشوی منظم دست‌ها و بدن.
اجتناب از مواد تحریک‌کننده: استفاده از محصولات مراقبت از پوست ملایم و اجتناب از مواد آلرژن.
استفاده از ضدآفتاب: برای محافظت از پوست در برابر اشعه UV.
تغذیه سالم: مصرف مواد غذایی حاوی ویتامین‌ها و مواد معدنی ضروری برای سلامت پوست.
در صورت مشاهده هرگونه علائم غیرطبیعی پوستی، بهتر است به متخصص پوست مراجعه کنید تا تشخیص و درمان زخم مناسب انجام شود.
درمان بیماری پوستی چگونه است
درمان بیماری‌های پوستی بستگی به نوع بیماری، شدت آن و عوامل فردی دارد. در اینجا روش‌های کلی درمان برای انواع مختلف بیماری پوستی را مورد بررسی قرار می‌دهیم:
درمان عفونت‌های پوستی
عفونت‌های باکتریایی:
آنتی‌بیوتیک‌های موضعی: مانند موپیروسین برای عفونت‌های سطحی مانند ایمپی تیگو.
آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی: برای عفونت‌های عمیق‌تر یا گسترده‌تر مانند سلولیت.
عفونت‌های ویروسی:
داروهای ضد ویروس: مانند آسیکلوویر برای هرپس سیمپلکس و زونا.
داروهای خوراکی: در موارد شدیدتر یا برای کاهش دوره بیماری.
عفونت‌های قارچی:
داروهای ضد قارچ موضعی: مانند کلوتریمازول یا میکونازول برای عفونت‌های خفیف.
داروهای ضد قارچ خوراکی: مانند فلوکونازول یا ایتراکونازول برای عفونت‌های شدیدتر یا گسترده‌تر.
عفونت‌های انگلی:
داروهای موضعی و خوراکی: مانند پمادهای حاوی پرمترین یا ایورمکتین برای درمان گال و لیشمانیازیس.
درمان التهاب‌های پوستی
مرطوب‌کننده‌ها: برای حفظ رطوبت پوست.
کورتیکواستروئیدهای موضعی: برای کاهش التهاب و خارش.
مهارکننده‌های کلسینورین موضعی: مانند تاکرولیموس و پیمکرولیموس برای موارد مقاوم‌تر.
پسوریازیس:
کرم‌ها و پمادهای موضعی: شامل کورتیکواستروئیدها، ویتامین D آنالوگ‌ها و مهارکننده‌های کلسینورین.
داروهای سیستمیک: مانند متوترکسات، سیکلوسپورین و بیولوژیک‌ها برای موارد شدیدتر.
نوردرمانی: استفاده از نور UV برای کاهش ضایعات پوستی.
درماتیت تماسی:
اجتناب از آلرژن‌ها و مواد تحریک‌کننده: شناسایی و اجتناب از مواد محرک.
کرم‌های ضدالتهاب موضعی: مانند هیدروکورتیزون برای کاهش التهاب و خارش.
درمان بیماری‌های خودایمنی
لوپوس اریتماتوس سیستمیک:
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): برای کاهش درد و التهاب.
کورتیکواستروئیدها و داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی: مانند هیدروکسی‌کلروکین و آزاتیوپرین.
درمان سرطان پوست
جراحی: برای برداشتن تومور.
درمان‌های موضعی: شامل کرم‌های ایمیکویمود یا 5-فلورواوراسیل.
پرتودرمانی و شیمی‌درمانی: برای موارد پیشرفته‌تر.
درمان زخم‌های بستر و زخم‌های جراحی
مراقبت مناسب از زخم: شامل پاکسازی و پانسمان مناسب.
آنتی‌بیوتیک‌های موضعی و خوراکی: در صورت وجود عفونت.
بهبود جریان خون و فشار: با تغییر موقعیت بیمار و استفاده از تشک‌های مخصوص.
مراقبت‌های عمومی و پیشگیرانه
حفظ بهداشت پوست: شستشوی منظم و استفاده از محصولات ملایم.
مرطوب نگه داشتن پوست: استفاده از مرطوب‌کننده‌ها برای جلوگیری از خشکی پوست.
استفاده از ضدآفتاب: برای محافظت از پوست در برابر اشعه UV.
اجتناب از مواد تحریک‌کننده: شناسایی و اجتناب از مواد آلرژن و تحریک‌کننده.
در صورت بروز هرگونه علائم نگران‌کننده پوستی، مشاوره با یک متخصص برای تشخیص دقیق و درمان مناسب ضروری است. پزشک می‌تواند بر اساس نیازهای خاص هر بیمار، برنامه درمانی مناسب را تجویز کند.
