زخم ایسکمی زمانی ایجاد می شود که خون رسانی ناکافی به ناحیه خاصی از بدن وجود داشته باشد و منجر به آسیب بافتی و نکروز (مرگ سلولی) شود. این زخم ها معمولاً در مناطقی که جریان خون کاهش یافته است، مانند اندام تحتانی، به ویژه در افراد مبتلا به بیماری شریان محیطی (PAD) یا سایر اختلالات عروقی رخ می دهد.
زخم ایسکمی یک اصطلاح پزشکی است که به محدودیت در خون رسانی به بافت ها یا اندام های بدن اشاره دارد. این می تواند به صورت حاد، منجر به محرومیت از اکسیژن، یا مزمن، و در نتیجه کمبود مواد مغذی ضروری به مناطق آسیب دیده رخ دهد. این محرومیت می تواند منجر به آسیب بافتی یا اختلال در عملکرد اندام شود.
فهرست موضوعات
علائم زخم ایسکمی
درد: زخم‌های ایسکمیک اغلب باعث درد می‌شوند که ممکن است از ناراحتی خفیف تا درد شدید و مداوم متفاوت باشد، به‌ویژه زمانی که ناحیه آسیب‌دیده لمس میشود یا فشار وارد میشود.
تغییرات پوستی: پوست اطراف زخم ممکن است رنگ پریده، تاریک یا تغییر رنگ به نظر برسد. در برخی موارد، ممکن است پوست هنگام لمس نیز خنک شود.
تأخیر در بهبود زخم: زخم های ایسکمیک معمولاً به آهستگی بهبود می یابند یا ممکن است به دلیل اختلال در جریان خون در ناحیه، اصلاً بهبود نیابند که منجر به زخم های باز مداوم می شود.
ظاهر زخم: زخم های ایسکمیک اغلب دارای مرز مشخصی هستند و ممکن است به صورت زخم های کم عمق یا عمیق با پایه ای از بافت نکروزه (مرده) ظاهر شوند.
افزایش خطر عفونت: به دلیل جریان خون به خطر افتاده و آسیب بافتی، زخم های ایسکمیک در معرض خطر بیشتری برای عفونی شدن هستند، که می تواند بهبود را بیشتر به تاخیر بیاندازد و منجر به عوارض شود.
برای افرادی که هر یک از این علائم را تجربه می کنند ضروری است که به سرعت برای ارزیابی و مدیریت مناسب به پزشک مراجعه کنند. در صورت عدم درمان، زخم های ایسکمیک می توانند بدتر شوند و ممکن است منجر به عوارض جدی از جمله از دست دادن بافت و عفونت شوند.
چه دلایلی باعث ایجاد زخم ایسکمی میشود
عوامل متعددی می توانند در ایجاد زخم های ایسکمیک نقش داشته باشند:
انسداد شریانی: انسداد یا باریک شدن شریان ها به دلیل شرایطی مانند تصلب شرایین، ترومبوز یا آمبولی می تواند جریان خون را در بافت ها کاهش دهد و منجر به ایسکمی شود.
بیماری های عروقی: شرایطی مانند بیماری شریان محیطی (PAD) یا واسکولیت می تواند جریان خون را در نواحی خاصی از بدن مختل کند و خطر ایسکمی را افزایش دهد.
فشار خون پایین: فشار خون پایین می تواند فشار خون را کاهش دهد، در نتیجه خون رسانی ناکافی به بافت ها و ایجاد ایسکمی ایجاد می شود.
اختلالات لخته شدن خون: اختلالاتی که مکانیسم های لخته شدن خون را تحت تاثیر قرار می دهند، مانند ترومبوفیلی، می تواند افراد را مستعد تشکیل لخته های خونی کند و منجر به حوادث ایسکمیک شود.
تروما: آسیب فیزیکی یا ضربه به رگ های خونی می تواند جریان خون را مختل کند و منجر به زخم های ایسکمیک در ناحیه آسیب دیده شود.
دیابت: دیابت می تواند به عروق خونی و اعصاب آسیب برساند، جریان خون و حس را مختل کند، که خطر ایجاد زخم های ایسکمیک، به ویژه در اندام تحتانی را افزایش می دهد.
سیگار کشیدن: سیگار به رگ های خونی آسیب می رساند و جریان خون را کاهش می دهد و احتمال بروز حوادث ایسکمیک و تاخیر در بهبود زخم را افزایش می دهد.
اختلالات خودایمنی: برخی بیماری‌های خودایمنی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) یا آرتریت روماتوئید می‌توانند باعث التهاب و آسیب به رگ‌های خونی شده و منجر به ایسکمی شوند.
شرایط مزمن: شرایط مزمن مانند فشار خون بالا، چربی خون بالا و چاقی می تواند به ایجاد آترواسکلروز کمک کند، که شریان ها را باریک می کند و جریان خون را کاهش می دهد و افراد را مستعد ابتلا به زخم ایسکمی می کند.
سن: افراد مسن به دلیل تغییرات مرتبط با افزایش سن در عروق خونی، مانند کاهش کشش و افزایش تجمع پلاک، بیشتر مستعد ابتلا به حوادث ایسکمیک هستند.
چه افرادی در معرض خطر زخم ایسکمیک هستند
افراد مبتلا به دیابت: دیابت می تواند باعث آسیب به رگ های خونی و اعصاب شود که منجر به گردش خون ضعیف و کاهش حس در اندام ها می شود و خطر ایجاد زخم های ایسکمیک به ویژه در پاها را افزایش می دهد.
افراد مسن: افزایش سن با تغییراتی در رگ‌های خونی، از جمله کاهش قابلیت ارتجاعی و افزایش تجمع پلاک همراه است، که می‌تواند افراد مسن را مستعد حوادث ایسکمیک کند.
افراد مبتلا به بیماری شریان محیطی (PAD): PAD وضعیتی است که با تنگ شدن عروق در اندام ها، کاهش جریان خون در اندام ها و افزایش خطر زخم های ایسکمیک، به ویژه در پاها و پاها مشخص می شود.
سیگاری ها: سیگار کشیدن به رگ های خونی آسیب می رساند، جریان خون را کاهش می دهد و بهبود زخم را مختل می کند و افراد سیگاری را مستعد ابتلا به زخم های ایسکمیک می کند.
افراد مبتلا به فشار خون بالا: فشار خون بالا می تواند به رگ های خونی آسیب برساند و به ایجاد تصلب شرایین کمک کند و خطر بروز حوادث ایسکمیک را افزایش دهد.
افراد مبتلا به هیپرلیپیدمی: سطوح بالای کلسترول و سایر چربی ها در خون می تواند منجر به تشکیل پلاک در شریان ها، تنگ شدن آنها و کاهش جریان خون شود که خطر ابتلا به زخم ایسکمی را افزایش می دهد.
افراد با سابقه بیماری قلبی عروقی: افرادی که قبلاً حملات قلبی، سکته مغزی یا سایر رویدادهای قلبی عروقی را تجربه کرده اند، به دلیل آسیب عروقی زمینه ای در معرض خطر بیشتری برای ایجاد زخم های ایسکمیک هستند.
افراد چاق: چاقی با التهاب، مقاومت به انسولین و افزایش خطر ابتلا به تصلب شرایین همراه است که همگی در خطر بروز حوادث ایسکمیک نقش دارند.
بیماران مبتلا به بیماری های خودایمنی: برخی شرایط خودایمنی، مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) یا آرتریت روماتوئید، می توانند باعث التهاب و آسیب به رگ های خونی شوند و خطر زخم های ایسکمیک را افزایش دهند.
کسانی که سابقه اختلالات لخته شدن خون دارند: شرایطی که مکانیسم های لخته شدن خون را تحت تاثیر قرار می دهند، مانند ترومبوفیلی، خطر تشکیل لخته های خون و ایجاد حوادث ایسکمیک را افزایش می دهد.
روش های درمان زخم ایسکمی
رویکردهای درمانی برای زخم های ایسکمیک ممکن است شامل موارد زیر باشد:
بهبود جریان خون: روش‌هایی برای افزایش جریان خون در ناحیه آسیب‌دیده ممکن است شامل داروهایی مانند گشادکننده عروق، آنژیوپلاستی یا استنت‌گذاری برای باز کردن شریان‌های باریک، یا روش‌های بای پس جراحی برای تغییر مسیر جریان خون در اطراف رگ‌های مسدود شده باشد.
دبریدمان زخم: برداشتن بافت مرده یا عفونی از بستر زخم برای بهبود بهبود و جلوگیری از آسیب بیشتر بافت.
مراقبت موضعی از زخم: استفاده از پانسمان، پماد یا ژل روی زخم برای حفظ محیط ترمیم مرطوب، مدیریت اگزودا و جلوگیری از عفونت.
کاهش فشار: کاهش فشار روی ناحیه آسیب دیده، به ویژه برای زخم های روی پا یا اندام تحتانی، برای بهبود بهبود و جلوگیری از آسیب بیشتر بافت.
درمان فشرده سازی: استفاده از بانداژها یا لباس های فشاری برای بهبود گردش خون و کاهش تورم، به ویژه برای افراد مبتلا به نارسایی وریدی یا زخم های مختلط شریانی-وریدی.
اکسیژن درمانی هیپرباریک (HBOT):تجویز اکسیژن در فشار اتمسفر بالاتر از حد معمول برای افزایش اکسیژن رسانی به بافت ها و بهبود زخم، به ویژه در موارد زخم های مزمن غیر التیام دهنده.
تغذیه مناسب: اطمینان از دریافت کافی مواد مغذی، ویتامین ها و مواد معدنی ضروری برای بهبود زخم، که ممکن است شامل اصلاح رژیم غذایی، مکمل های خوراکی یا تغذیه داخل وریدی باشد.
مدیریت درد: رسیدگی به درد همراه با زخم های ایسکمیک از طریق داروها، درمان های موضعی یا درمان های جایگزین برای بهبود راحتی و کیفیت زندگی بیمار.
کنترل عفونت: مدیریت عفونت های باکتریایی یا قارچی در زخم از طریق عوامل ضد میکروبی موضعی یا سیستمیک، شستشوی زخم یا مداخلات جراحی در صورت نیاز.
اصلاح سبک زندگی: تشویق به تغییرات سبک زندگی مانند ترک سیگار، مدیریت وزن، ورزش منظم و مراقبت مناسب از پا برای کاهش عوامل خطر و ارتقای سلامت کلی و بهبود زخم.
چه زمانی به متخصص زخم مراجعه کنیم
به طور خاص برای زخم های ایسکمیک، مهم است که در صورت تجربه با یک متخصص مراقبت از زخم مشورت کنید:
زخم های ایسکمیک غیر التیام شونده: اگر یک زخم ایسکمیک با وجود مداخلات مناسب مراقبت از زخم، علائم بهبود یا بهبود را در یک بازه زمانی معقول نشان ندهد.
افزایش درد یا ناراحتی: درد مداوم یا بدتر شده همراه با زخم ایسکمیک ممکن است نشان دهنده عوارضی مانند عفونت، نکروز بافتی یا جریان ناکافی خون باشد.
علائم عفونت یا آسیب بافتی:علائمی مانند افزایش قرمزی، گرمی، تورم یا تخلیه از زخم ایسکمیک، و همچنین ایجاد بوی بد یا تغییر رنگ بافت اطراف، باید باعث ارزیابی فوری توسط پزشک شود. متخصص.
تغییر در ظاهر زخم: هرگونه تغییر قابل توجه در ظاهر زخم ایسکمیک، از جمله اندازه، عمق یا وجود علائم جدید، باید توسط متخصص درمان زخم ارزیابی شود.
شرایط عروقی زمینه ای:اگر بیماری های زمینه ای عروقی مانند بیماری شریان محیطی (PAD)، عوارض عروقی مرتبط با دیابت یا سایر شرایطی که بر جریان خون تأثیر می گذارند دارید، به دنبال مراقبت های تخصصی از متخصص عروق یا تیم مراقبت از زخم هستید. برای مدیریت این عوامل و بهینه سازی درمان بسیار مهم است.
عدم پاسخگویی به درمان‌های استاندارد: اگر مداخلات استاندارد مراقبت از زخم برای زخم‌های ایسکمیک بی‌اثر بوده است یا مدیریت زخم پیچیده یا چالش برانگیز است، مشاوره با یک متخصص مراقبت از زخم با تخصص در زخم‌های ایسکمیک می‌تواند دسترسی به موارد پیشرفته را فراهم کند. گزینه های درمانی و مراقبت شخصی برای شما تعیین کند.
