عفونت انگلی و روش های درمان آن

عفونت انگلی ، یک نوع عفونت است که توسط انگل‌ها، مانند باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها یا انگل‌های انسانی یا حیوانی ناشی می‌شود. انگل‌ها می‌توانند در بدن انسان به طور موقت یا دائمی ساکن شوند و باعث بروز علائمی مانند التهاب، درد، تورم و عوارض دیگر شوند. این نوع عفونت ممکن است در انواع مختلف اعضا و اندام‌های بدن رخ دهد و بر اساس نوع انگل و محل آسیب، علائم و درمان متفاوتی داشته باشد.

عفونت انگلی دارای چه علائمی است

عفونت های ناشی از انگل ها بسته به نوع انگل، اندام آسیب دیده و شدت عفونت می توانند با علائم مختلفی ظاهر شوند. برخی از علائم رایج عفونت های انگلی عبارتند از:

مشکلات گوارشی مانند اسهال، تهوع، استفراغ، درد شکم و نفخ.
خستگی و ضعف.
کاهش وزن یا ناتوانی در افزایش وزن با وجود غذا خوردن خوب.
تب.
بثورات پوستی یا خارش.
درد عضلانی یا مفصلی.
وجود انگل یا تخم آنها در نمونه های مدفوع.
کم خونی ناشی از از دست دادن خون یا مسائل مربوط به جذب مواد مغذی.
واکنش های آلرژیک.
در موارد شدید، آسیب یا اختلال عملکرد اندام.

توجه به این نکته مهم است که علائم خاص بسته به نوع انگل درگیر و پاسخ ایمنی فرد می تواند بسیار متفاوت باشد. اگر مشکوک به عفونت انگلی هستید، ضروری است که برای تشخیص و درمان مناسب با یک متخصص درمان زخم مشورت کنید.

انواع عفونت انگلی کدامند

انواع مختلفی از عفونت های انگلی وجود دارد که هر کدام توسط انواع مختلفی از انگل ها ایجاد می شوند. برخی از انواع رایج عفونت های انگلی عبارتند از:

عفونت های انگلی روده ای: این عفونت ها توسط انگل هایی ایجاد می شوند که دستگاه گوارش را آلوده می کنند. مثالها عبارتند از:
ژیاردیازیس
آمیبیازیس
کریپتوسپوریدیوز
آسکاریازیس
عفونت کرم قلابدار
تریکوریازیس

عفونت های انگلی خونی: این عفونت ها شامل انگل هایی می شوند که جریان خون را آلوده می کنند. مثالها عبارتند از:
مالاریا
تریپانوزومیازیس
بابزیوز
فیلاریازیس

عفونت های انگلی بافت و اندام: این عفونت ها زمانی رخ می دهند که انگل ها به بافت ها یا اندام های خاصی از بدن حمله کنند. مثالها عبارتند از:
توکسوپلاسموز
سیستی سرکوز
اکینوکوکوزیس
لیشمانیوز

عفونت های انگلی پوست و بافت: این عفونت ها روی پوست، ماهیچه ها یا بافت های همبند تأثیر می گذارند. مثالها عبارتند از:
گال
لارو مهاجر پوستی
میازیس

عفونت‌های انگلی ناقل: این عفونت‌ها از طریق نیش ناقل‌های آلوده مانند پشه، کنه یا مگس به انسان منتقل می‌شوند. مثالها عبارتند از:
بیماری شاگاس
لیشمانیوز
تریپانوزومیازیس آفریقایی

اینها تنها چند نمونه از انواع بسیاری از عفونت انگلی است که می تواند انسان را تحت تاثیر قرار دهد. هر نوع عفونت ممکن است مجموعه ای از علائم، عوارض و گزینه های درمانی خاص خود را داشته باشد.

عفونت انگلی در کدام قسمت بدن بوجود می آید

عفونت های انگلی می توانند قسمت های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار دهند، از جمله:

دستگاه گوارش: بسیاری از عفونت‌های انگلی، مانند عفونت‌های ناشی از کرم‌های روده یا تک یاخته‌ها، بر دستگاه گوارش تأثیر می‌گذارند. آنها می توانند منجر به علائمی مانند اسهال، درد شکم و حالت تهوع شوند.

پوست: انگل هایی مانند شپش، کنه گال و برخی قارچ ها می توانند پوست را آلوده کرده و باعث خارش، بثورات و تحریک شوند.

خون: برخی از انگل‌ها، مانند آنهایی که باعث مالاریا یا تریپانوزومیازیس می‌شوند، می‌توانند جریان خون را آلوده کرده و منجر به علائمی مانند تب، لرز و خستگی شوند.

اندام ها: برخی انگل ها می توانند اندام های خاصی مانند کبد، ریه ها یا مغز را آلوده کنند. به عنوان مثال، انگل مسئول توکسوپلاسموز می تواند بر مغز و سایر اندام ها تأثیر بگذارد.

بافت‌ها و ماهیچه‌ها: عفونت‌های انگلی مانند تریکینوز می‌توانند بر بافت‌های عضلانی تأثیر بگذارند و منجر به درد و ضعف عضلانی شوند.قسمت خاصی از بدن که تحت تأثیر عفونت انگلی قرار می گیرد به نوع انگل درگیر و نحوه ورود آن به بدن بستگی دارد.

روش های تشخیص عفونت انگلی چگونه است

تشخیص عفونت انگلی معمولاً شامل ترکیبی از ارزیابی بالینی، آزمایش‌های آزمایشگاهی و گاهی اوقات مطالعات تصویربرداری است. در اینجا چند روش رایج برای تشخیص عفونت انگلی استفاده می شود:

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی: ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی در مورد علائم، سابقه سفر (در صورت لزوم)، عادات غذایی، و هرگونه قرار گرفتن در معرض احتمالی با انگل‌ها سؤال می‌کند. معاینه فیزیکی نیز ممکن است علائم عفونت را نشان دهد.

بررسی مدفوع: نمونه های مدفوع در زیر میکروسکوپ بررسی می شوند تا وجود تخم انگل، کیست یا لارو را تشخیص دهند. این روش معمولا برای تشخیص عفونت های انگلی روده ای مانند عفونت های ناشی از کرم ها یا تک یاخته ها استفاده می شود.

آزمایش خون: آزمایش خون ممکن است برای تشخیص آنتی بادی های تولید شده توسط سیستم ایمنی در پاسخ به برخی عفونت های انگلی استفاده شود. آنها همچنین می توانند وجود انگل ها را در جریان خون تشخیص دهند، مانند موارد مالاریا یا فیلاریازیس.

مطالعات تصویربرداری: تکنیک های تصویربرداری مانند اولتراسوند، اشعه ایکس یا سی تی اسکن ممکن است برای تجسم اندام های داخلی و تشخیص ناهنجاری های ناشی از عفونت انگلی استفاده شود. این می‌تواند برای تشخیص بیماری‌هایی مانند هجوم فلوک کبد یا اکینوکوکوز کیستیک مفید باشد.

تست‌های سرولوژیکی: آزمایش‌های سرولوژیکی شامل آنالیز نمونه‌های خون برای شناسایی آنتی‌ژن‌های خاص یا آنتی‌بادی‌های مرتبط با عفونت‌های انگلی است. این آزمایش ها می توانند به تشخیص عفونت هایی مانند توکسوپلاسموز، لیشمانیوز یا شیستوزومیازیس کمک کنند.

بیوپسی: در برخی موارد، نمونه بافت (بیوپسی) ممکن است از ناحیه آسیب دیده برای بررسی میکروسکوپی گرفته شود. این روش معمولاً برای تشخیص عفونت‌های انگلی که بر اندام‌ها یا بافت‌ها تأثیر می‌گذارند، مانند لیشمانیوز یا ژیاردیازیس استفاده می‌شود.

آزمایشات مولکولی: واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) و سایر تکنیک های مولکولی می توانند مواد ژنتیکی انگل ها را با حساسیت و ویژگی بالا شناسایی کنند. این آزمایش‌ها به‌ویژه برای تشخیص برخی عفونت‌ انگلی با چرخه زندگی پیچیده یا بار انگل کم مفید هستند.

انتخاب روش تشخیصی به نوع مشکوک عفونت انگلی، تظاهرات بالینی بیمار و در دسترس بودن منابع و تخصص در محیط مراقبت های بهداشتی بستگی دارد.

چه افرادی ممکن است در معرض عفونت انگلی قرار بگیرند

افرادی که ممکن است در معرض خطر ابتلا به عفونت انگلی باشند عبارتند از:

مسافران: افرادی که به مناطقی سفر می کنند که دارای بهداشت ضعیف، اقدامات بهداشتی نامناسب، یا مناطق بومی برای انگل های خاص هستند ممکن است در معرض خطر باشند. این شامل مسافران به مناطق گرمسیری یا نیمه گرمسیری می شود که در آن عفونت های انگلی مانند مالاریا، تب دنگی یا انگل های روده شایع است.

افراد با سیستم ایمنی ضعیف: افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، مانند افرادی که مبتلا به HIV/AIDS زندگی می‌کنند، تحت شیمی‌درمانی یا داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی مصرف می‌کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به عفونت‌های انگلی شدید یا مکرر هستند.

کودکان: کودکان، به ویژه آنهایی که در خاک یا آب آلوده بازی می کنند یا از اقدامات بهداشتی ضعیفی برخوردار هستند، ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به عفونت های انگلی مانند کرم روده، ژیاردیازیس یا کریپتوسپوریدیوز باشند.

قرار گرفتن در معرض شغلی: برخی از مشاغل، مانند کارکنان مراقبت های بهداشتی، کارگران کشاورزی، یا پرسنل آزمایشگاهی که با مواد عفونی کار می کنند، ممکن است خطر ابتلا به عفونت های انگلی را افزایش دهند.

مصرف کنندگان غذا یا آب آلوده: مصرف غذای نپخته یا آلوده، آب تصفیه نشده، یا میوه ها و سبزیجات خام یا شسته نشده می تواند افراد را در معرض عفونت های انگلی مختلف، از جمله عفونت های ناشی از تک یاخته ها، کرم ها، یا پاتوژن های غذایی قرار دهد.

تماس نزدیک با افراد یا حیوانات آلوده: زندگی در مجاورت افراد یا حیوانات آلوده یا درگیر شدن در فعالیت هایی که شامل تماس با مدفوع حیوانات یا خاک آلوده است، ممکن است خطر انتقال انگلی را افزایش دهد.

شرایط بد اجتماعی-اقتصادی: افرادی که در فقر، شرایط شلوغ، یا مناطقی با امکانات بهداشتی و بهداشتی نامناسب زندگی می‌کنند، به دلیل دسترسی محدود به آب تمیز، سرویس بهداشتی مناسب و منابع بهداشتی، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت‌های انگلی هستند.

به طور کلی، هر فردی به طور بالقوه ممکن است در معرض خطر ابتلا به عفونت انگلی باشد، اما برخی عوامل مانند سابقه سفر، وضعیت ایمنی، شیوه زندگی و قرار گرفتن در معرض محیطی می‌توانند حساسیت را افزایش دهند. انجام اقدامات پیشگیرانه مانند رعایت بهداشت، مصرف غذا و آب سالم و مراجعه به پزشک در صورت بروز علائم می تواند به کاهش خطر ابتلا به عفونت های انگلی کمک کند.

عفونت انگلی چگونه درمان میشود

درمان عفونت های انگلی به نوع انگل درگیر بستگی دارد. در اینجا چند رویکرد کلی برای درمان عفونت های انگلی وجود دارد:

داروها: داروهای ضد انگلی اغلب برای از بین بردن انگل ها تجویز می شوند. داروی خاص به نوع انگل بستگی دارد. به عنوان مثال، داروهای ضد کرم برای درمان کرم های انگلی استفاده می شود، در حالی که داروهای ضد تک یاخته برای درمان انگل های تک یاخته ای استفاده می شود.

مراقبت های حمایتی: علاوه بر داروها، مراقبت های حمایتی ممکن است برای مدیریت علائمی مانند اسهال، حالت تهوع یا کم آبی لازم باشد. این می تواند شامل هیدراتاسیون درمانی، استراحت و یک رژیم غذایی مغذی باشد.

اقدامات پیشگیرانه: پیشگیری از عفونت های انگلی شامل رعایت بهداشت، پرهیز از آب و غذای آلوده و رعایت اقدامات احتیاطی هنگام سفر به مناطقی است که عفونت های انگلی در آنها شایع است.

کنترل محیطی: در مواردی که عفونت‌های انگلی از طریق منابع محیطی مانند آب یا خاک آلوده منتشر می‌شوند، ممکن است اقدامات کنترل محیطی برای جلوگیری از انتقال بیشتر ضروری باشد.

مهم است که برای تشخیص و درمان مناسب عفونت های انگلی با یک کلینیک درمان زخم مشورت کنید، زیرا خود درمانی یا درمان نادرست می تواند منجر به عوارض یا ایجاد انگل های مقاوم به دارو شود.