زخم بسته چیست و درمان آن

زخم بسته زمانی ایجاد می شوند که پوست دست نخورده باقی بماند و بافتی که زیر آن قرار دارد در معرض دید قرار نگیرد. آنها معمولاً در اثر نوعی ترومای صریح ایجاد می شوند، مانند زمانی که شخصی به زمین می افتد. تصادفات اتومبیل معمولاً منجر به این نوع مشکل می شود که می تواند به استخوان ها، اندام های داخلی و ماهیچه ها آسیب برساند. در اینجا اطلاعاتی در مورد انواع مختلف زخم های بسته و همچنین نحوه درمان آنها وجود دارد.

انواع زخم بسته

بیشتر افراد زخم بسته را با کوفتگی مرتبط می دانند که معمولاً به صورت کبودی همراه با تغییر رنگ پوست مایل به آبی یا قرمز ظاهر می شود. با این حال، چندین نوع دیگر نیز وجود دارد. به عنوان مثال، هماتوم آسیبی است که منجر به تجمع خون می شود، در حالی که آسیب له شدن زمانی رخ می دهد که بخشی از بدن توسط یک نیروی خارجی با فشار بالا فشرده شود.

کوفتگی: کوفتگی که معمولاً به عنوان کبودی شناخته می‌شود، زمانی اتفاق می‌افتد که رگ‌های خونی زیر پوست پاره می‌شوند و باعث تغییر رنگ و تورم می‌شوند.

هماتوم: هماتوم جمع‌آوری موضعی خون در خارج از رگ‌های خونی است که اغلب در اثر ضربه ایجاد می‌شود و به صورت توده یا تورم ظاهر می‌شود.

آسیب له شدن: صدمات له شدن زمانی اتفاق می افتد که بخشی از بدن تحت فشار یا نیروی شدید قرار می گیرد و باعث آسیب به بافت ها و رگ های خونی زیر پوست می شود.

کشیدگی: کشیدگی زمانی رخ می دهد که عضلات یا تاندون ها به دلیل نیروی بیش از حد یا استفاده بیش از حد کشیده یا پاره شوند که منجر به درد و محدودیت حرکتی می شود.

رگ به رگ شدن: رگ به رگ شدن شامل کشیدگی یا پارگی رباط ها، بافت هایی که استخوان ها را به یکدیگر متصل می کنند، باعث درد، تورم و بی ثباتی در مفصل آسیب دیده می شود.

ضربه مغزی: ضربه مغزی یک آسیب سر بسته است که در اثر ضربه ای به سر ایجاد می شود و منجر به اختلال موقتی در عملکرد مغز می شود که اغلب با علائمی مانند گیجی و از دست دادن هوشیاری همراه است.

شکستگی بسته: شکستگی بسته زمانی رخ می دهد که استخوان می شکند اما پوست را سوراخ نمی کند و باعث درد، تورم و محدودیت حرکتی در ناحیه آسیب دیده می شود.

درمان زخم بسته

زخم های بسته به دلیل عوارض احتمالی که ممکن است ایجاد شود باید در اسرع وقت درمان شوند. این موارد شامل کبودی های بزرگ، خونریزی شدید، آسیب به اندام های داخلی و اعصاب و شکستگی استخوان است. اما یک عارضه جدی‌تر نیز وجود دارد که به عنوان سندرم کمپارتمان شناخته می‌شود. این زمانی اتفاق می افتد که یک اندام آسیب دیده و تحت فشار و تورم افزایش یابد. در موارد شدید، خون رسانی به اندام می تواند به طور کامل قطع شود و منجر به آسیب طولانی مدت و حتی قطع عضو شود.

درمان های رایج شامل فشرده سازی، یخ، ارتفاع و استراحت است. با این حال، اگر به سندرم کمپارتمان مشکوک باشد، پزشک ممکن است نیاز به ایجاد برش هایی در ناحیه آسیب دیده داشته باشد تا فشار را کاهش دهد. ام آر آی، سی تی اسکن و سونوگرافی ممکن است برای انواع دیگر زخم های بسته به منظور تعیین اینکه آیا خونریزی داخلی یا آسیب اندام رخ داده است، استفاده شود.

علل بسته شدن زخم

زخم‌ بسته، اگرچه به‌اندازه زخم‌های باز بلافاصله قابل مشاهده نیستند، اما می‌توانند ناشی از علل مختلفی باشند که هر کدام شامل ضربه‌های شدید یا فشار وارده به بدن است. در اینجا برخی از علل رایج زخم های بسته آورده شده است:

حوادث و سقوط: سقوط های تصادفی چه از ارتفاع و چه از روی سطح صاف، به دلیل برخورد زمین یا اشیاء دیگر می تواند منجر به زخم های بسته شود.

ورزش و فعالیت‌های بدنی: آسیب‌های حین فعالیت‌های ورزشی، به‌ویژه ورزش‌های تماسی، می‌تواند باعث ایجاد زخم‌های بسته شود. ضربه از طرف حریفان یا سقوط های تصادفی می تواند منجر به کوفتگی، رگ به رگ شدن یا کشیدگی شود.

حملات: حملات فیزیکی، چه مشتمل بر مشت، لگد، یا سایر اشکال خشونت باشد، می تواند منجر به زخم های بسته مختلف، از جمله کبودی (کوفتگی) و کشیدگی عضلات شود.

صدمات ناشی از له شدن: حوادث شغلی، مانند حوادثی که در کارگاه‌های ساختمانی یا محیط‌های صنعتی رخ می‌دهند، می‌توانند منجر به آسیب‌های له‌شده در جایی که قسمت‌های بدن بین اجسام سنگین گیر می‌کنند، منجر به آسیب بافتی قابل توجه در زیر پوست شود.

ضربه تصادفی: برخورد تصادفی با سطوح سخت، مانند مبلمان یا چارچوب در، می‌تواند باعث ایجاد زخم‌های بسته مانند کوفتگی یا هماتوم، به‌ویژه در مناطقی با پوست نازک‌تر شود.

حرکت مکرر و استفاده بیش از حد: حرکات تکراری در فعالیت‌ها یا مشاغل، مانند تایپ کردن روی صفحه کلید یا استفاده از ماوس برای مدت طولانی، می‌تواند منجر به آسیب‌دیدگی یا استفاده بیش از حد شود و به مرور زمان زخم‌های بسته را ایجاد کند.

ویژگی های زخم بسته

زخم بسته، اگرچه بلافاصله روی سطح پوست قابل مشاهده نیستند، اما ویژگی های متمایزی را نشان می دهند که می تواند به شناسایی و ارزیابی شدت آسیب کمک کند. ویژگی های زخم های بسته عبارتند از:

کبودی به صورت تغییر رنگ قرمز یا ارغوانی شروع می شود و با متابولیسم خون به دام افتاده در بدن به زرد یا سبز پیشرفت می کند.

ناحیه آسیب دیده حساس به لمس و حساس است.

زخم بسته اغلب منجر به تورم می شوند و ناحیه آسیب دیده به دلیل التهاب و تجمع مایع بزرگ می شود.

درد یک علامت رایج است که شدت آن بر اساس شدت آسیب متفاوت است.

علاوه بر این، زخم‌های بسته می‌توانند آسیب‌های داخلی بالقوه را نشان دهند، که ارزیابی سریع آن‌ها و در صورت لزوم مراجعه به پزشک ضروری است. درک این ویژگی ها برای تشخیص دقیق و درمان زخم مناسب ضروری است.

اهمیت شناخت زخم بسته

تشخیص زخم بسته به دلیل ماهیت پنهان و پتانسیل آسیب های داخلی آنها بسیار مهم است. تشخیص به موقع کمک های اولیه، مدیریت موثر درد و پیشگیری از عوارض را ممکن می سازد. بهبودی مناسب را تضمین می‌کند، خطر آسیب بیشتر را به حداقل می‌رساند و کمک‌های پزشکی سریع را تسهیل می‌کند و بهزیستی جسمی و روانی را برای افراد آسیب‌دیده ارتقا می‌دهد.

کمک های اولیه برای زخم بسته

هنگام برخورد با زخم‌های بسته، رعایت روش‌های کمک‌های اولیه برای اطمینان از بهترین نتیجه ممکن برای فرد آسیب‌دیده بسیار مهم است. در اینجا خلاصه ای از مراحل ضروری کمک های اولیه برای زخم های بسته است:

ارزیابی اولیه و اقدامات احتیاطی ایمنی

وضعیت را ارزیابی کنید: هم برای قربانی و هم برای خودتان ایمنی را تضمین کنید. هرگونه تهدید یا خطر فوری را از محیط اطراف حذف کنید.

ارزیابی زخم: حتی اگر قابل مشاهده نیست، به دنبال علائم تورم، کبودی، حساسیت یا تغییر شکل باشید تا شدت آسیب را اندازه گیری کنید.

مانیتور شوک: مراقب علائمی مانند نبض سریع، تنفس کم عمق و گیجی باشید. در صورت وجود، آسایش را فراهم کنید، مصدوم را ثابت نگه دارید و پاهای او را کمی بالا بیاورید، مگر اینکه باعث درد یا ناراحتی شود.

تمیز کردن و پانسمان زخم های بسته

زخم را تمیز کنید: حتی اگر آسیب قابل مشاهده ای وجود نداشته باشد، برای جلوگیری از عفونت، اطراف آن را با آب و صابون ملایم تمیز کنید.

استفاده از یخ: از یک بسته سرد پیچیده شده در پارچه استفاده کنید و آن را روی ناحیه آسیب دیده بمالید. این به کاهش تورم و تسکین درد کمک می کند. برای جلوگیری از سرمازدگی از قرار دادن مستقیم یخ روی پوست خودداری کنید.

فشرده سازی و افزایش ارتفاع: از بانداژ استفاده کنید تا به آرامی ناحیه را فشرده کنید و تورم را کاهش دهید. اندام آسیب دیده را در صورت امکان بالا ببرید و آن را بالاتر از سطح قلب نگه دارید تا تورم به حداقل برسد.

چه زمانی برای زخم بسته به پزشک مراجعه کنید

درد یا بی‌حسی شدید: اگر قربانی درد، بی‌حسی یا گزگز شدیدی را تجربه کند، ممکن است نشان‌دهنده یک آسیب داخلی جدی‌تر باشد که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.

علائم عفونت: مراقب قرمزی، گرما یا ترشح چرک در اطراف زخم باشید که نشان دهنده عفونت است.

آسیب‌های سر: برای آسیب‌های سر بسته، به‌ویژه آنهایی که منجر به از دست دادن هوشیاری، سردرد مداوم یا استفراغ می‌شوند، فوراً به دنبال کمک پزشکی باشید.

بدتر شدن علائم: اگر درد، تورم یا کبودی به جای بهبود در طول زمان بدتر شد، با یک کلینیک درمان زخم مشورت کنید.

مراقبت های بعدی و نظارت برای شفا

استراحت و بی حرکتی: به مصدوم توصیه کنید که به ناحیه آسیب دیده استراحت دهد و در صورت امکان از وارد کردن وزن به آن خودداری کند. در صورت لزوم، اندام آسیب دیده را با آتل یا بانداژ بی حرکت کنید.

مدیریت درد: مسکن‌های بدون نسخه مانند استامینوفن یا ایبوپروفن می‌توانند طبق دستورالعمل برای مدیریت درد و کاهش التهاب استفاده شوند.

نظارت بر تغییرات: برای هر گونه تغییر، از جمله افزایش تورم، تغییر رنگ یا علائم عفونت، زخم را زیر نظر داشته باشید. هرگونه تحولات مربوطه را به یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی گزارش دهید.

روند بهبود زخم های بسته چه تفاوتی با زخم های باز دارد؟

روند بهبود زخم بسته به طور قابل توجهی با زخم های باز متفاوت است که در درجه اول به دلیل وجود یا عدم وجود یکپارچگی پوست است. زخم های بسته مانند کوفتگی، رگ به رگ شدن و شکستگی های بسته شامل آسیب هایی هستند که در آن پوست دست نخورده باقی می ماند. فرآیند بهبود زخم‌های بسته عمدتاً به صورت داخلی انجام می‌شود و رگ‌های خونی، بافت‌ها و سلول‌ها به طور مشترک برای ترمیم آسیب‌های زیر سطح پوست کار می‌کنند. این فرآیند شامل مراحل التهاب، تشکیل بافت اسکار و بازسازی است.

در مقابل، زخم های باز، از جمله بریدگی، ساییدگی زخم و زخم های سوراخ شده، بافت های زیرین را در معرض محیط خارجی قرار می دهند. روند بهبود زخم های باز پیچیده تر است و شامل هموستاز، التهاب، تکثیر (بازسازی بافت) و بلوغ (تشکیل اسکار) است. خطر عفونت در زخم های باز به دلیل قرار گرفتن در معرض آلاینده های خارجی بیشتر است. مراقبت مناسب از زخم، از جمله تمیز کردن و پانسمان زخم، برای زخم های باز برای جلوگیری از عفونت و تسهیل روند بهبود بسیار مهم است. در حالی که زخم بسته ممکن است به مراقبت خارجی زیادی نیاز نداشته باشند، نظارت بر عوارض همچنان مهم است.