چه عواملی باعث ایجاد پای دیابتی میشوند

زخم پای دیابتی یکی از شایع ترین عوارض دیابت کنترل نشده است و زمانی رخ می‌دهد که زخم باز به‌درستی درمان و بهبود نیابد . این زخم معمولا در پایین پا ایجاد می شود.تخمین زده می شود که تقریباً 15 تا 20 درصد از افراد دیابتی در برخی از مراحل زندگی دچار زخم پا می شوند. خطر ابتلا به زخم پای دیابتی با طول مدت دیابت افزایش می یابد. بنابراین، در افراد مبتلا به دیابت برای بیش از 10 سال شایع‌تر است. همچنین افراد مسن را بیشتر از افراد جوان تحت تاثیر قرار می دهد.

در صورت مشاهده هر یک از این علائم، بلافاصله با پزشک مشورت کنید. روش های درمان زخم دیابتی به مرور زمان بدتر می شود و در صورت عدم درمان می تواند منجر به عوارض و عفونت های جدی شود. زخم پای دیابتی حتی ممکن است در موارد جدی منجر به قطع پا شود.

علل زخم پای دیابتی چیست؟

حتی بریدگی‌های جزئی، جراحات، تاول‌های کوچک یا زخم‌ها می‌توانند باعث ایجاد زخم پای دیابتی شوند. این به این دلیل اتفاق می افتد که وجود دیابت روند بهبود را کند می کند. علاوه بر این، اکثر بیماران دیابتی با گذشت زمان دچار ایسکمیک می شوند که به این معنی است که احساس در اعصاب خود را از دست می دهند و در نتیجه احساس درد نمی کنند. در نتیجه زخم یا بریدگی جدی‌تر می‌شود و بدون اطلاع بیمار مستعد زخم‌ها و عفونت‌ها می‌شود.

دلایلی که باعث کند شدن روند بهبودی در دیابت می شود به شرح زیر است:

قند خون کنترل نشده منجر به اختلال در التیام می شود

به دلیل افزایش سطح گلوکز در خون، دیواره های سلولی سفت می شوند. این امر بر جریان خون از طریق رگ‌های خونی تأثیر می‌گذارد و بنابراین گلبول‌های قرمز کافی نمی‌تواند به بافت زخمی برسد، که منجر به بهبودی کندتر می‌شود.

نوروپاتی محیطی ناشی از دیابت

دیابت طولانی مدت و سطوح بالای قند خون به اعصاب حسی، حرکتی و خودکار آسیب می رساند. هنگامی که اعصاب حسی در یک ناحیه آسیب می بیند، آن ناحیه بی حس می شود و فرد نمی تواند درد، دما یا سایر احساسات را در آن ناحیه احساس کند. به همین دلیل، در بسیاری از موارد، ممکن است حتی از آسیب های جزئی یا ضربه به پاهای خود آگاه نباشید و به موقع درمان مناسبی دریافت نکنید.دیابت باعث بیماری شریان محیطی می شود این زخم یا بریدگی ممکن است به مرور زمان عفونی شده و به زخم پای دیابتی تبدیل شود.

به دلیل دیابت، رگ های خونی ملتهب و سفت می شوند. همچنین منجر به باریک شدن رگ‌ها می‌شود که در نتیجه جریان اکسیژن، گلوکز و مواد مغذی ضروری به بافت‌های زخمی مسدود می‌شود. به دلیل کمبود اکسیژن، زخم بیشتر مستعد عفونت می شود و زخم به راحتی ایجاد می شود.

عوامل خطر برای زخم پای دیابتی چیست

علاوه بر علل ذکر شده، عوامل خاصی نیز وجود دارد که احتمال ابتلا به زخم پای دیابتی را افزایش می دهد. برخی از عوامل خطر برای زخم پای دیابتی عبارتند از:

اضافه وزن داشتن
عدم رعایت بهداشت مناسب
پوشیدن کفش های نامناسب
مصرف منظم الکل
بیماری کلیوی، قلبی یا چشمی مرتبط با دیابت
سابقه زخم در پا
سیگاری بودن

اگر با هر یک از این عوامل خطر مرتبط هستید، باید در مورد سطح قند خون خود بسیار محتاط باشید. سعی کنید تا حد امکان از آسیب به پاها جلوگیری کنید.در صورت مشاهده هر یک از علائم زخم پا، بلافاصله با پزشک متخصص زخم مشورت کنید. زخم پای دیابتی به مرور زمان بدتر می شود و در صورت عدم درمان می تواند منجر به عوارض و عفونت های جدی شود. زخم پای دیابتی حتی ممکن است در موارد جدی منجر به قطع پا شود.اکنون که متوجه شدید این وضعیت چقدر می تواند شدید باشد، حتماً از خود می پرسید که چگونه می توان زخم پای دیابتی را درمان کرد.

روش های بهبود زخم پای دیابتی چیست

در مراحل اولیه زخم پا، دبریدمان زخم ممکن است راه حل موثری باشد. در دبریدمان، پزشک از یک چاقوی جراحی برای برداشتن بافت های مرده و عفونی از زخم زخمی استفاده می کند. پزشکان زخم را با یک باند استریل می پوشانند و مرتباً آن را تعویض می کنند. علاوه بر دبریدمان، سایر روش‌های درمان غیرجراحی زخم پای دیابتی شامل ریخته‌گری بدون بارگذاری یا تماس کامل و اکسیژن درمانی هیپرباریک است.

چگونه از شر زخم پای دیابتی خلاص شویم

همراه با دبریدمان، پزشک ممکن است روش‌های کنترل عفونت را نیز اعمال کند. پزشک ممکن است آنتی بیوتیک هایی را تجویز کند که به جلوگیری از عفونت در زخم کمک می کند. معمولاً پمادها و کرم ها به تسریع روند بهبودی کمک می کنند.

با این حال، در موارد جدی، ممکن است نیاز به درمان زخم جراحی باشد. اگر علت اصلی زخم یک مشکل عروقی باشد، جراحی های عروقی مانند آترکتومی، آنژیوپلاستی با بالون، جراحی پا و مچ پا و بازسازی عروق بسته به شدت بیماری گزینه های درمانی هستند. در بسیاری از موارد، روش‌های جراحی و غیرجراحی برای درمان موثر زخم پای دیابتی ترکیب می‌شوند.

احتمال ابتلا به زخم پا در بیمارانی که تحت درمان با انسولین قرار می‌گیرند، بیشتر از بیمارانی است که دیابت آن‌ها تنها با داروی گلیسمی خوراکی یا اصلاح سبک زندگی مدیریت می‌شود. این ممکن است به دلیل این واقعیت باشد که وقتی بیماران از شروع انسولین رضایت می‌دهند، ممکن است برای مدت طولانی دیابت داشته باشند و عوارض مرتبط با آن بیشتر باشد.

زخم پای دیابتی عامل اصلی قطع عضو در بیماران غیر ترومایی است. عوامل خطر مانند سن، مدت زمان دیابت، سیگار کشیدن، چاقی، فشار خون بالا، شاخص ضعیف مچ پا-بازویی و نسبت نوتروفیل به لنفوسیت بالا برای بیماران دیابتی وجود دارد که می تواند تشدید شود و ارتباط نزدیکی با وقوع زخم پای دیابتی دارد. بررسی ارتباط بین این عوامل خطر با درجه طبقه بندی واگنر هدف مطالعه بود.

 قطع عضو در بیماران غیر ترومایی

زخم پای دیابتی علت اصلی حدود 85 درصد از قطع عضوها در بیماران غیر ترومایی است. این به دلیل عفونت گسترده به قانقاریا اتفاق می‌افتد. 3،6 قطع عضو یکی از ترسناک‌ترین عوارض است زیرا بر شرایط سلامت و کیفیت زندگی بیماران تأثیر می‌گذارد. خطر قطع عضو در بیماران دیابتی مبتلا به نوروپاتی محیطی افزایش می‌یابد که در آن نوروپاتی محیطی باعث از دست دادن حس و توانایی تشخیص مشکلاتی در پاها از جمله استخوان‌های کوچک می‌شود.

عفونت پای دیابتی و عوارض آن با مدت طولانی مراقبت از زخم و افزایش خطر جراحی و قطع عضو همراه است. به طور کلی، عفونت‌ها با زخم‌های کوچک شروع می‌شوند که در صورت عدم درمان مناسب می‌توانند به عفونت‌هایی تبدیل شوند که بافت نرم، مفاصل و/یا استخوان‌ها را در بر می‌گیرد. سرز، به خصوص در مورد زخم های بزرگ.

برای اینکه بتوانیم درمان زخم عفونی را به درستی مدیریت کنیم، آگاهی از درجه آسیب برای توصیف ویژگی‌های زخم، مانند محل، عمق، نوروپاتی و واسکولوپاتی، عفونت، و/یا وجود یا عدم وجود ایسکمی و همچنین کفش مناسب دیابتی که با بررسی قابل شناسایی است، مورد نیاز است. در حال حاضر چندین طبقه بندی برای ارزیابی پای دیابتی عفونی و غیر عفونی به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته است.

میزان ابتلا به پای دیابتی چقدر می باشد

در این زمان میزان ابتلا به پای دیابتی در حال افزایش است و بیمارانی که مراجعه می کنند در مرحله پیشرفته هستند.  انتظار می رود که کشف عوامل خطر ایجاد کننده نوروپاتی محیطی و ایسکمی محیطی اولیه باعث کاهش بروز این بیماری شود. بررسی ارتباط بین این عوامل خطر با درجه طبقه بندی واگنر هدف مطالعه بود.

دستورالعمل‌های بالینی توصیه می‌کنند که همه بیماران مبتلا به دیابت باید سالانه غربالگری شوند تا خطر زخم پا در آنها مشخص شود. آزمایش‌های تشخیصی و علائم فیزیکی که نوروپاتی محیطی را تشخیص می‌دهند (بیوتزیومتری، تک رشته‌ها و رفلکس‌های مچ پا)، و آن‌هایی که فشار بیش از حد کف پا را تشخیص می‌دهند (پیک فشار کف پا و بدشکلی مفصلی مرتبط با دیابت در آینده)، همگی بودند.

اهداف این درمان 

با افزایش تعداد بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در سراسر جهان، ممکن است تعداد عوارض مرتبط با پای دیابتی نیز افزایش یابد. این مرور سیستماتیک برای خلاصه کردن داده های منتشر شده در مورد عوامل خطر سندرم پای دیابتی به منظور بهبود شناسایی بیماران پرخطر انجام شد.